Gabby het die sleutel oor haar skoot gelê en was besig om dit stilweg te bestudeer. Oomblikke later het sy die ander ongelukkig meegedeel dat dit duidelik wys dat daar geen ander manier is as om die kaart na die waterval “Tullopers of Smergs” te volg nie, het sy vasberade gesnak terwyl sy haar swaaiende vinger na die verre mis gesteek het. “Dis waarheen ons gaan, hou daarvan of nie!”

​

Voordat hy egter sy stamelende inleiding kon voltooi, met die spoed van 'n honger verkleurmannetjie wat sy tong uitknip om 'n maaltyd te vang, het die wese skielik uitgereik met wat Daniël vroeër aangeneem het net 'n arm is. Toe die vingers wat op die vingers was dan soos 'n seekat se tentakels, tentakels om Daniël se middel gekrul het, het hy sy asem opgehou en gekreun met die vreesbevange verwagting dat hy enige oomblik 'n smaaklike versnapering sou word. “Moet my asseblief nie eet nie! Ek proe baie bitter! Ek is giftig!” hyg hy en pleit moedeloos terwyl hy voel hoe hy van die grond af opgelig word. "As jy my eet, sal jy vir altyd siek wees," het hy so oortuigend as wat hy kon regkry belowe.