«Ναι, αγαπητέ μου, είναι. Λυπάμαι που λέω ότι είναι», ψιθύρισε τελικά ανάμεσα στα δάχτυλα των χεριών της. «Ο λόγος για τον οποίο έχουμε τόσο τρομερούς πολέμους και τρομερές καταστροφές είναι για έναν μόνο λόγο, και αυτός είναι επειδή τα κακά αρπακτικά δραπέτευσαν. Αν είχαν παραμείνει όλοι κλειδωμένοι μέσα στην Εξίλια όπως έπρεπε να είναι, τότε ο κόσμος δεν θα γνώριζε ποτέ τα κακά που μας μαστίζουν σήμερα. Αν δεν είχαν καταφέρει να ξεφύγουν όπως έκαναν, τότε εσείς τα παιδιά μου θα ζούσατε σε έναν κόσμο γαλήνης και γαλήνης. Ένας κόσμος χωρίς πόλεμο ή πείνα, και έναν κόσμο στον οποίο οι ασθένειες ή οι καταστροφές ήταν εντελώς άγνωστες.

 

Αφού στη συνέχεια σήκωσε αργά το ρυτιδιασμένο γέρικο πρόσωπό της από τις παλάμες των τρεμάμενων γερασμένων χεριών της για να ατενίσει ζεστά τα πρόσωπα των τριών σαστισμένων παιδιών, συνέχισε να κοιτάζει βαθιά στα ανήσυχα μάτια τους με ένα στοχαστικό συνοφρυωμένο που έκανε τα δικά της μάτια να στραβώσουν. Χτύπησε γρήγορα τα δάχτυλά της στα μπράτσα της καρέκλας της σε ένα κατά τα άλλα σιωπηλό δωμάτιο, ώσπου επιτέλους, ένας μακρύς και βαρύς αναστεναγμός τους προειδοποίησε ότι επρόκειτο να πει κάτι, και η κραυγή της φωνής της είχε αρχίσει και πάλι να τρίζει με αργά αποφασιστικά λόγια.

 

«Αλλά τώρα βρήκατε το κλειδί αγαπητοί μου», χαμογέλασε ενώ λαχανιαζόταν με ανακούφιση. Και με τη βοήθειά σας τα πράγματα μπορούν πλέον να αλλάξουν!».